jazdy dają człowiekowi w kość. Pokażę ci twój
pokój, będziesz mogła się trochę odświeżyć. Rozsunął tarasowe drzwi i gestem zaprosił ją, by weszła. Chłopcy znikli w środku. - Ale jestem mokra... - Amy popatrzyła na puszystą wykładzinę. - Nie przejmuj się, wchodź. Miękka kremowa wykładzina uginała się pod stopami. - Nie martw się, jeśli nie zdążysz na kolację - rzekł Pierce, zamykając drzwi. - Nie spiesz się. Zostawię dla ciebie jedzenie, będzie czekać w cieple. W tym samym momencie z kuchni dobiegł ich głuchy łoskot, a potem dało się słyszeć przyciszone dziecięce głosy. - Może sama spróbuję trafić do pokoju - powiedziała Amy. - Oni chyba już bardzo... zgłodnieli. - Na to wygląda. Straszne z nimi urwanie głowy. Tymi schodami. - Pierce pokazał ręką. - Twój pokój jest zaraz po prawej stronie, pomalowany na żółto. Nie sposób go przegapić. Może później, gdy już położę chłopców spać, spotkamy się w moim gabinecie i ustalimy szczegóły przy lampce wina? Musisz mieć trochę czasu dla siebie, uzgodnimy to. - Bardzo chętnie - zgodziła się Amy. Pierce ruszył w kierunku kuchni. - Przepraszam! - zawołała za nim. Odwrócił się. - Hm, ta walizka będzie mi potrzebna. - Och, jasne. - Mrucząc pod nosem przeprosiny, przyniósł jej walizkę. - Przepraszam. Miał naprawdę niesamowity uśmiech. A to roztargnienie tylko dodawało mu uroku, sprawiało, że wydawał się mniej niedosiężny w swej doskonałości. Naprawdę bardzo atrakcyjny mężczyzna. Amy uśmiechnęła się, gdy znowu ruszył do kuchni. Nie mogła się powstrzymać, by go nie zawołać. Popatrzył pytająco, jakby zastanawiał się, o czym znowu zapomniał. - Chciałam ci tylko powiedzieć, że bardzo lubię brukselkę. Pierce nie mógł dociec, dlaczego jest taki poruszony. Przecież nic się nie stało. Oparł głowę na dłoniach i zamyślił się. Lubił swój gabinet. Dobrze go sobie zaplanował, gdy wznoszono ten dom. Duże okna zapewniały mnóstwo światła. Biurko, długi dębowy stół, kącik do czytania, pół