Boudreaux wyszedł na zaplecze i po chwili wrócił ze swoją wizytówką. Na jej odwrocie zapisał adres Julianny. – Mówił pan coś o nagrodzie. – Tak, jeśli pańskie informacje pomogą w odnalezieniu panny Starr. – John schował wizytówkę i przeniósł zimny wzrok na blondynkę. – Postaram się, żebyś ty też coś dostała, złotko. Możecie mi ufać. Zrobiło się późno, Francuska Dzielnica powoli zaczęła się wyludniać. John stał w cieniu po drugiej stronie ulicy, patrząc, jak w obskurnym barze powoli gasną kolejne światła. W końcu jego cierpliwość została wynagrodzona. Z baru wynurzyły się dwie sylwetki: mężczyzny i szopiastej blondyny. Pożegnali się przed wejściem i ruszyli w przeciwnych kierunkach. John wyszedł z cienia i ruszył za kobietą. Szedł cicho, zachowując odpowiednią odległość. Obejrzała się tylko raz, kiedy niemal ją chwycił, a potem zaczęła biec. Za późno. Pchnął ją tak, że wpadła twarzą do rynsztoka. Tam, gdzie jej miejsce, pomyślał, obchodząc ją z obrzydzeniem. Kiedy leżała, jęcząc i błagając o życie, kopnął ją w żebra. Siła uderzenia nieco ją uniosła. Wymierzył jej następnego kopniaka, tym razem niżej. Nie, nie zabił jej. Kiedyś ona będzie żałować, że się tak nie stało. – Następnym razem uważaj, kiedy mówisz o lepszych od siebie – rzekł cicho. ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY ÓSMY Richard siedział przy kawiarnianym stoliku, patrząc na Juliannę. Pochyliła głowę, przeglądając menu, i dlatego mógł oddać się obserwacjom. Coraz więcej rzeczy w tej kobiecie go pociągało. Świeża skóra, melodyjny śmiech, wreszcie sposób, w jaki na niego patrzyła – z bezgranicznym namaszczeniem i podziwem. Potrząsnął głową, myśląc o tym, co Kate mu o niej powiedziała. Intrygantka? Skryta? Im więcej czasu spędzał z Julianną, tym bardziej ją lubił. Wydawała mu się miła, prostolinijna i wręcz niezdolna do kłamstwa. Wypił łyk mrożonej herbaty i uśmiechnął się do siebie. Oczywiście Kate by zaprzeczyła, ale niewątpliwie była trochę zazdrosna o atrakcyjną asystentkę. Nic dziwnego, przecież Julianna była od niej młodsza i ładniejsza. To wszystko układało się w jedną całość. Mimo że Kate kochała Emmę, miesiące wyrzeczeń robiły swoje. Nocne karmienia, płacz małej, brak wolnego czasu. Czasami próbowała wyrwać się do kawiarni, ale rzadko jej się to udawało. Zupełnie poniechała pracy nad witrażami. – Zjem udko kurczaka z grilla – powiedziała Julianna, zamykając menu. Dopiero wówczas zauwaz˙yła jego wzrok i zaczerwieniła się. – Coś się stało? Nie pamiętał, kiedy ostatni raz jakaś kobieta z jego powodu się zaczerwieniła. Uśmiechnął się, czując głębokie, irracjonalne zadowolenie. – Nic takiego. – Więc dlaczego... – spuściła oczy – tak patrzysz? Oparł brodę na dłoniach. – To znaczy, jak? – Sam wiesz... – westchnęła zrezygnowana. – Dobrze, możesz patrzeć. Wcale mi to nie przeszkadza. Zaśmiał się i odłożył menu. Gdy tylko mógł, jadał lunch w towarzystwie Julianny. Dzięki temu otrzymywał bieżące informacje dotyczące